Przykładem może być miejska zlewnia Potoku Służewieckiego w Warszawie. Zlewnia tej rzeki leży całkowicie na terenie Warszawy. Ta rzeka o długości 15 km prowadzi wody z 56 km².

W wyniku zasklepiania powierzchni i ograniczania miejsc infiltrowania opadów zmienił się jej reżim (czyli sposób zasilania i zachowania).  Obecnie w trakcie dłuższego deszczu (trwającego powyżej godziny) poziom wody tej rzeczki znacznie przybiera. Zachowuje się ona zupełnie jak rzeka górska, ponieważ większość jej wód w trakcie opadów spływa z zacementowanych chodników, ulic i dachów. Zupełnie jak górskie potoki, które zbierają wodę spływającą po skalistych zboczach.

Trzeba pamiętać, że wcześniej była to rzeka meandrująca i otoczona przez łąki i mokradła, które akumulowały duże ilości wody zanim ta spłynęła do Wisły.

Wystarczy porównać mapy sprzed stu, albo nawet ostatnich pięćdziesięciu lat z dzisiejszym stanem zabudowy żeby zrozumieć jak wiele się zmieniło i jak bardzo zagęściła się zabudowa. Spójrz na wycinek mapy przedstawiającej okolice Lotniska Chopina (dawniej Okęcie) w Warszawie. Możesz je porównać z aktualnymi zdjęciami satelitarnymi i mapami.  To zwiększające się zagęszczenie pokazuje, że problem nadmiernie szybkiego odprowadzania wód deszczowych z całej zlewni pogłębia się.

Żeby poprawić stan obszarów zielonych, ich uwodnienie i ustabilizować wielkość przepływów w rzekach powinniśmy retencjonować (zatrzymywać) wody opadowe. Stopniowe przesączanie się wód deszczowych przez grunt spowoduje także poprawę uwodnienia gleby i poprawę jakości wody w rzekach.

Dodatkowym obciążeniem jest też kryzys klimatyczny, który może pogłębiać zjawisko nawalnych opadów w okresie letnim. Dlatego właśnie powinniśmy dołożyć starań w retencjonowanie wody.